Terugblikkend op het proces van onderzoek doen en schrijven van het boek ‘De zussen Van Gogh‘ werd mij duidelijk dat ik met het nagaan van de gangen van Anna, Lies en Wil van Gogh, niet alleen hun verhaal had geboekstaafd maar dat ik ook een frisse blik had geworpen op dit sterk met elkaar verbonden gezin. Een verhaal dat met het overlijden van de laatste zus een looptijd zou hebben van bijna honderd jaar. Het waren toch de ouders Dorus van Gogh en Anna Carbentus die hun kinderen breed zouden opleiden. Hen tot volwaardige burgers en medemensen wisten om te vormen. Daarin speelde geloof zeker een rol, maar vooral de praktijk daarachter. Het zijn van een goed mens dat een bijdrage kan leveren aan de samenleving. Alle zes hun kinderen zouden daaraan een heel eigen invulling geven in de loop van hun leven. Maar één factor bleef altijd van belang: de onderlinge verbondenheid. Zolang de ouders nog leefden uitte die zich in een verlangen naar thuis en naar elkaar, met name als kerst op komst was. Nadat ieder zijn eigen weg ging, zou deze hang naar huiselijkheid en geborgenheid een vast onderwerp blijven in vrijwel ieders brieven. Want daar ligt de belangrijkste bouwsteen voor dit boek, ‘De zussen Van Gogh‘: de in hun eigen woorden samengevatte kijk op hun indrukwekkende en zo uiteenlopende levens.